Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008
Τρίτη 4 Μαρτίου 2008
Γράμματα χασάπη!
Με δύναμη και τρέλα.
Όταν έριξα την ιδέα για συμμετοχή στο γλέντι της Αγωνιστικής Συνεργασίας, αμέσως μετά το μετάνιωσα. Κινδύνευε ο ρυθμός της προετοιμασίας του ΔΡΟΜΟΥ. Κι αν αυτό συνδυαζόταν και με την έμφυτη ροπή που έχει η ομάδα για παρεΐστικο γλέντι και τον νταλγκά της για ανέβασμα επιθεώρησης, τότε τα πράγματα σοβάρευαν ακόμα περισσότερο.
Η Σταυρούλα όμως το θεώρησε μια καλή ευκαιρία για άσκηση. Τα παιδιά γούσταραν, οπότε, δεν μας κρατούσε πια τίποτα.
Τίποτα, που λέει ο λόγος. Προβλήματα αρκετά. Κάποιοι θα βγαίναν για πρώτη φορά να παίξουν μπροστά σε κόσμο, οπότε τη μια τους φαινόταν μεγάλο το κείμενο, την άλλη δύσκολο το τραγούδι. Καλά παιδιά, αλλά η γκρίνια, γκρίνια. Κείμενα άλλαξαν χέρια, η σιγουριά μερικών από την ομάδα έπαιξε το ρόλο της και φτάσαμε στο βράδυ της Πέμπτης 28 Φεβρουαρίου 2008.
Το πρώτο σκετς είναι μια σκηνή από το ΔΡΟΜΟ παραλλαγμένο για τις ανάγκες της βραδιάς. Κείμενο Σπύρου Λαζαρίδη, μουσική Μπάμπη Κουρκούδιαλου. Παίζουν η Δέσποινα Νοταρίδου και ο Τάκης Μάλλης. Τα εργαζόμενα παιδιά είναι ολόκληρος ο θίασος που ήταν στην Κιβωτό. Τραγούδησε η δικιά μας Αλεξία Πιμπιλίδου και ο Βασίλης Μπάνος από την Αγωνιστική Συνεργασία ο οποίος έπαιξε και κιθάρα.
Το κέφι δεν κρύβεται.
Όπως δεν κρύβεται και το χαρτί στα χέρια του Τάκη, στο τραγούδι. Τα άτιμα τα τραγούδια που έχουν και στίχοι... αντί να έχουν λα λα λα και αμάν γιαβρούμ έχουν λόγια. Άσε που αυτός ο στιχουργός το 'χει σε κακό να βάλει ένα ρεφρέν της προκοπής. Κάθε ρεφραίν έχει και άλλες λέξεις. Και τα θυμάται ο ...μπαγάσας.
Μουσική, τραγούδια και σειρά έχει το δεύτερο σκετς. Από τη Μήδεια του Μποστ. Με τη Φιλιώ Ζέρη. Το απόσπασμα αυτό έχει τη μικρή του ιστορία. Είναι κομμάτι μιας παράστασης που ετοιμάστηκε αλλά δεν ανέβηκε ποτέ στη σκηνή.
Η Φιλιώ έβγαλε μια Μήδεια γοητευτική και εκρηκτική, μια βασίλισσα της γειτονιάς που ...πολλά γνωρίζει.
Τα πήγε περίφημα και κέρδισε την σιωπή των θεατών (σε συνθήκες ταβέρνας, ημέρα Τσικνοπέμπτη) και το αβίαστο χειροκρότημά τους. Το κοινό, οφείλω να ομολογήσω, εξαιρετικό και συνεργάσιμο. Το κουστούμι, δια χειρός Σταυρούλας από γνήσιες γάζες και χρώμα από αυγά κότας αλανιάρας.
Από την ίδια, ματαιωμένη παράσταση είναι και το επόμενο σκετς. Το κείμενο ξεσηκώθηκε από το καταπληκτικό λογοτεχνικό περιοδικό του ποιητή Γιάννη Πατίλη, "Πλανόδιον", αρ. 3, 1987 και προέρχεται από ένα ανάτυπο από τα Ναυπακτιακά. Μια γυναίκα αφηγείται τα παθήματά της στην Ελλάδα του Εμφυλίου Πολέμου:
Μια βουλά, π' λέτε, στις χαντακουμένις ικείνις μέρις, πέρασα απ' τουν Πέρκου παγαίνοντας για τα κατώμερα. Θα νάταν Σεπτέμπρης του '46. Στην πλατεία μι σταμάτησαν αρματουμένοι. -Πούθιν έρχισι ξινουχωρίτ'; Μι ρώτ'σαν. Κι απόκουντα: έχεις πασαπόρτια; Τι κρύβ'ς στου σακούλι σ'; Τσ' απουκρίθηκα. -Κι μι ποιους είσι; Μι τ'ς Χίτις ή μι τ'ς Κουκουέδις; [...]
Η Δώρα Καλαϊτζή έκανε μιαν πολύ όμορφη ερμηνεία και προσπέρασε με άνεση τις τρικλοποδιές του μουσικού που θεώρησε πως μπορούσε να παρεμβαίνει όποτε ήθελε. Όλα πρίμα μέχρι τώρα. Κι έρχονται τα δύσκολα.
Το dvd μου, μέσα! Ένα επίκαιρο κείμενο (Σ. Λ.) που το περιμέναμε να το δούμε παιγμένο, με αγωνία. Το χαμόγελο επιτυχίας στο πρόσωπο της σκοτεινής φιγούρας στο βάθος, δείχνει πως κι εδώ τα πράγματα πήγανε καλά. Η Μαρία Μπρόβα στο ρόλο μιας συμβασιούχου που τσιλιμπουρδίζει με τον προϊστάμενο και ο Σταύρος Τσαλαμπούνης στο ρόλο του προϊστάμενου ξεσήκωσαν τον κόσμο που δεν περίμενε, μάλλον, ένα τόσο φρέσκο κείμενο. Τι κρύβει η τσάντα;
Ένα φινάλε αντάξιο της έναρξης. Η Σταυρούλα Μαμούτου, η σκηνοθέτριά μας, έστησε ένα κείμενο με αποσπάσματα από την Κυριακή των παπουτσιών του Λάκη Λαζόπουλου και ο Γιάννης Αϊμαλιώτης (αριστερά στην κάτω φωτογραφία), Χρήστος Λιούκας (κέντρο) και Άρης Μερενίδης (δεξιά) το έπαιξαν λες και ήταν στον παλιό Κασλή στον Εύοσμο, περασμένα μεσάνυχτα και λέγανε τα έξυπνα και τα ωραία τους. Σιγά που δεν το είχες το κείμενο (ονόματα δε λέμε)! Δηλαδή αν το είχες τι παραπάνω θα έκανες;
Γέλιο αβίαστο, πάντα τέτοια.
Τέλος. Το πιο όμορφο σχόλιο που άκουσα από κάποιον από τους θεατές: Είστε πολύ ωραία παρέα κι αυτό φαίνεται. Μόλις τελείωνε κάποιο σκετς ορμούσατε οι υπόλοιποι και αγκαλιάζατε αυτούς που έπαιζαν και τους φιλούσατε σαν να παίζατε εσείς οι ίδιοι.
Οι φωτογραφίες και το video είναι του Μάκη Μουρατίδη. Περισσότερες φωτογραφίες, στην ανάρτηση Κιβωτός στο ΨΝΘ, Τσικνοπέμπτη.
Όταν έριξα την ιδέα για συμμετοχή στο γλέντι της Αγωνιστικής Συνεργασίας, αμέσως μετά το μετάνιωσα. Κινδύνευε ο ρυθμός της προετοιμασίας του ΔΡΟΜΟΥ. Κι αν αυτό συνδυαζόταν και με την έμφυτη ροπή που έχει η ομάδα για παρεΐστικο γλέντι και τον νταλγκά της για ανέβασμα επιθεώρησης, τότε τα πράγματα σοβάρευαν ακόμα περισσότερο.
Η Σταυρούλα όμως το θεώρησε μια καλή ευκαιρία για άσκηση. Τα παιδιά γούσταραν, οπότε, δεν μας κρατούσε πια τίποτα.
Τίποτα, που λέει ο λόγος. Προβλήματα αρκετά. Κάποιοι θα βγαίναν για πρώτη φορά να παίξουν μπροστά σε κόσμο, οπότε τη μια τους φαινόταν μεγάλο το κείμενο, την άλλη δύσκολο το τραγούδι. Καλά παιδιά, αλλά η γκρίνια, γκρίνια. Κείμενα άλλαξαν χέρια, η σιγουριά μερικών από την ομάδα έπαιξε το ρόλο της και φτάσαμε στο βράδυ της Πέμπτης 28 Φεβρουαρίου 2008.
Το πρώτο σκετς είναι μια σκηνή από το ΔΡΟΜΟ παραλλαγμένο για τις ανάγκες της βραδιάς. Κείμενο Σπύρου Λαζαρίδη, μουσική Μπάμπη Κουρκούδιαλου. Παίζουν η Δέσποινα Νοταρίδου και ο Τάκης Μάλλης. Τα εργαζόμενα παιδιά είναι ολόκληρος ο θίασος που ήταν στην Κιβωτό. Τραγούδησε η δικιά μας Αλεξία Πιμπιλίδου και ο Βασίλης Μπάνος από την Αγωνιστική Συνεργασία ο οποίος έπαιξε και κιθάρα.
Το κέφι δεν κρύβεται.
Όπως δεν κρύβεται και το χαρτί στα χέρια του Τάκη, στο τραγούδι. Τα άτιμα τα τραγούδια που έχουν και στίχοι... αντί να έχουν λα λα λα και αμάν γιαβρούμ έχουν λόγια. Άσε που αυτός ο στιχουργός το 'χει σε κακό να βάλει ένα ρεφρέν της προκοπής. Κάθε ρεφραίν έχει και άλλες λέξεις. Και τα θυμάται ο ...μπαγάσας.
Μουσική, τραγούδια και σειρά έχει το δεύτερο σκετς. Από τη Μήδεια του Μποστ. Με τη Φιλιώ Ζέρη. Το απόσπασμα αυτό έχει τη μικρή του ιστορία. Είναι κομμάτι μιας παράστασης που ετοιμάστηκε αλλά δεν ανέβηκε ποτέ στη σκηνή.Η Φιλιώ έβγαλε μια Μήδεια γοητευτική και εκρηκτική, μια βασίλισσα της γειτονιάς που ...πολλά γνωρίζει.
Τα πήγε περίφημα και κέρδισε την σιωπή των θεατών (σε συνθήκες ταβέρνας, ημέρα Τσικνοπέμπτη) και το αβίαστο χειροκρότημά τους. Το κοινό, οφείλω να ομολογήσω, εξαιρετικό και συνεργάσιμο. Το κουστούμι, δια χειρός Σταυρούλας από γνήσιες γάζες και χρώμα από αυγά κότας αλανιάρας.
Από την ίδια, ματαιωμένη παράσταση είναι και το επόμενο σκετς. Το κείμενο ξεσηκώθηκε από το καταπληκτικό λογοτεχνικό περιοδικό του ποιητή Γιάννη Πατίλη, "Πλανόδιον", αρ. 3, 1987 και προέρχεται από ένα ανάτυπο από τα Ναυπακτιακά. Μια γυναίκα αφηγείται τα παθήματά της στην Ελλάδα του Εμφυλίου Πολέμου:Μια βουλά, π' λέτε, στις χαντακουμένις ικείνις μέρις, πέρασα απ' τουν Πέρκου παγαίνοντας για τα κατώμερα. Θα νάταν Σεπτέμπρης του '46. Στην πλατεία μι σταμάτησαν αρματουμένοι. -Πούθιν έρχισι ξινουχωρίτ'; Μι ρώτ'σαν. Κι απόκουντα: έχεις πασαπόρτια; Τι κρύβ'ς στου σακούλι σ'; Τσ' απουκρίθηκα. -Κι μι ποιους είσι; Μι τ'ς Χίτις ή μι τ'ς Κουκουέδις; [...]
Η Δώρα Καλαϊτζή έκανε μιαν πολύ όμορφη ερμηνεία και προσπέρασε με άνεση τις τρικλοποδιές του μουσικού που θεώρησε πως μπορούσε να παρεμβαίνει όποτε ήθελε. Όλα πρίμα μέχρι τώρα. Κι έρχονται τα δύσκολα.
Το dvd μου, μέσα! Ένα επίκαιρο κείμενο (Σ. Λ.) που το περιμέναμε να το δούμε παιγμένο, με αγωνία. Το χαμόγελο επιτυχίας στο πρόσωπο της σκοτεινής φιγούρας στο βάθος, δείχνει πως κι εδώ τα πράγματα πήγανε καλά. Η Μαρία Μπρόβα στο ρόλο μιας συμβασιούχου που τσιλιμπουρδίζει με τον προϊστάμενο και ο Σταύρος Τσαλαμπούνης στο ρόλο του προϊστάμενου ξεσήκωσαν τον κόσμο που δεν περίμενε, μάλλον, ένα τόσο φρέσκο κείμενο. Τι κρύβει η τσάντα;
Ένα φινάλε αντάξιο της έναρξης. Η Σταυρούλα Μαμούτου, η σκηνοθέτριά μας, έστησε ένα κείμενο με αποσπάσματα από την Κυριακή των παπουτσιών του Λάκη Λαζόπουλου και ο Γιάννης Αϊμαλιώτης (αριστερά στην κάτω φωτογραφία), Χρήστος Λιούκας (κέντρο) και Άρης Μερενίδης (δεξιά) το έπαιξαν λες και ήταν στον παλιό Κασλή στον Εύοσμο, περασμένα μεσάνυχτα και λέγανε τα έξυπνα και τα ωραία τους. Σιγά που δεν το είχες το κείμενο (ονόματα δε λέμε)! Δηλαδή αν το είχες τι παραπάνω θα έκανες;
Γέλιο αβίαστο, πάντα τέτοια.
Τέλος. Το πιο όμορφο σχόλιο που άκουσα από κάποιον από τους θεατές: Είστε πολύ ωραία παρέα κι αυτό φαίνεται. Μόλις τελείωνε κάποιο σκετς ορμούσατε οι υπόλοιποι και αγκαλιάζατε αυτούς που έπαιζαν και τους φιλούσατε σαν να παίζατε εσείς οι ίδιοι.
Οι φωτογραφίες και το video είναι του Μάκη Μουρατίδη. Περισσότερες φωτογραφίες, στην ανάρτηση Κιβωτός στο ΨΝΘ, Τσικνοπέμπτη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)